3 kwietnia 1940 roku do Katynia wyruszyły pierwsze transporty polskich jeńców wojennych przetrzymywanych w łagrach na terytorium Związku Radzieckiego. Decyzją przywódców komunistycznej partii i Stalina z 5 marca 1940r., funkcjonariusze NKWD rozpoczęli rozstrzeliwanie polskich jeńców, którzy trafili do sowieckiej niewoli po agresji Armii Czerwonej na Polskę we wrześniu 1939r. Zgładzenie polskich jeńców zostało przeprowadzone w tak zwanym „trybie specjalnym”, bez sądów, bez wyroków, na podstawie list śmierci, funkcjonariusze NKWD mordowali strzałem w tył głowy, natomiast ciała zakopywano w masowych grobach. Zbrodni dokonano w Katyniu, Charkowie oraz Miednoje. Zginęło wówczas blisko 22 tysiące obywateli polskich, którzy stanowili elitę narodu, jego potencjał obronny, intelektualny i twórczy. Zbrodnia ukrywana przez Związek Sowiecki ujrzała światło dzienne w 1943 roku, ale dopiero w latach 90 XXw. Rosjanie przyznali się do politycznej odpowiedzialności za dokonanie tej makabrycznej zbrodni. Mimo tego władze w Moskwie do tej pory nie chcą uznać wymordowania 20 tysięcy Polaków za ludobójstwo.

autor: Alina Wilkoszewska